C یکی از زبانهای برنامه نویسی قدیمی است. این در دهه 70 توسعه یافت ، اما به دلیل سطح پایین آن هنوز بسیار قدرتمند است. یادگیری C یک راه عالی برای معرفی خود به زبان های پیچیده تر نیز هست و دانش به دست آمده تقریباً در هر زبان برنامه نویسی مفید خواهد بود و می تواند به شما در توسعه برنامه کمک کند. برای یادگیری نحوه شروع برنامه نویسی در C ، مرحله 1 زیر را ببینید.
مراحل
قسمت 1 از 6: آماده شدن
مرحله 1. یک کامپایلر را بارگیری و نصب کنید
کد C باید توسط برنامه ای کامپایل شود که کد را به سیگنال هایی که دستگاه می تواند درک کند ، تفسیر کند. کامپایلرها معمولاً رایگان هستند و کامپایلرهای مختلف برای سیستم عامل های مختلف در دسترس هستند.
- برای Windows ، Microsoft Visual Studio Express یا MinGW را امتحان کنید.
- برای مک ، XCode یکی از بهترین کامپایلرهای C است.
- برای لینوکس ، gcc یکی از محبوب ترین گزینه ها است.
مرحله 2. اصول اولیه را درک کنید
C یکی از زبانهای برنامه نویسی قدیمی است و می تواند بسیار قدرتمند باشد. این سیستم عامل برای سیستم عامل های یونیکس طراحی شده بود ، اما تقریباً برای تمام سیستم عامل ها پورت و گسترش یافته است. نسخه مدرن C C ++ است.
C اساساً شامل توابع است و در این توابع می توانید از متغیرها ، دستورات شرطی ، حلقه ها برای ذخیره و دستکاری داده ها استفاده کنید
مرحله 3. برخی از کد های اصلی را بررسی کنید
به برنامه (بسیار) اساسی زیر نگاهی بیاندازید تا ایده خوبی در مورد نحوه عملکرد برخی از جنبه های مختلف زبان با یکدیگر داشته باشید و از نحوه عملکرد برنامه ها ایده بگیرید.
#include int main () {printf ("Hello، World! / n")؛ getchar ()؛ بازگشت 0 ؛ }
- فرمان #include قبل از شروع برنامه ظاهر می شود و کتابخانه هایی را که حاوی توابع مورد نیاز شما هستند بارگذاری می کند. در این مثال ، stdio.h به ما اجازه می دهد از توابع printf () و getchar () استفاده کنیم.
- دستور int main () به کامپایلر می گوید که برنامه تابع "main" را اجرا می کند و پس از اتمام یک عدد صحیح را برمی گرداند. همه برنامه های C عملکرد "اصلی" را اجرا می کنند.
- {} نشان می دهد که همه چیز داخل آنها بخشی از تابع است. در این مورد ، آنها نشان می دهند که همه چیز در داخل بخشی از عملکرد "اصلی" است.
- تابع printf () محتویات پرانتز را روی صفحه کاربر نمایش می دهد. نقل قول ها اطمینان می دهند که رشته داخل به معنای واقعی کلمه چاپ می شود. دنباله / n به کامپایلر می گوید که مکان نما را به خط بعدی منتقل کند.
- The؛ انتهای یک خط را نشان می دهد. اکثر خطوط کد C باید با نقطه ویرگول خاتمه یابد.
- دستور getchar () به کامپایلر می گوید قبل از حرکت منتظر ورود کلید ضربه بزنید. این مفید است زیرا بسیاری از کامپایلرها برنامه را اجرا کرده و بلافاصله پنجره را می بندند. با این کار برنامه تا پایان فشردن کلید از اتمام کار جلوگیری می کند.
- دستور return 0 پایان عملکرد را نشان می دهد. توجه کنید که چگونه تابع "اصلی" یک تابع int است. این بدان معناست که پس از اتمام برنامه به یک عدد صحیح نیاز دارد. "0" نشان می دهد که برنامه به درستی عمل کرده است. هر عدد دیگری به این معنی است که برنامه با خطا مواجه شده است.
مرحله 4. برنامه را کامپایل کنید
کد را در ویرایشگر کد خود وارد کنید و آن را به عنوان یک فایل "*.c" ذخیره کنید. آن را معمولاً با کلیک روی دکمه Build یا Run در کامپایلر خود کامپایل کنید.
مرحله 5. همیشه در مورد کد خود نظر دهید
نظرات بخشی از کدی هستند که کامپایل نشده اند ، اما به شما اجازه می دهند آنچه را که اتفاق می افتد توضیح دهید. این برای یادآوری این که کد شما برای چیست و برای کمک به توسعه دهندگان دیگر که ممکن است به دنبال کد شما باشند ، مفید است.
- برای اظهار نظر در C محل / * در ابتدای نظر و * / در پایان.
- در مورد همه جز اصلی ترین قسمت های کد خود نظر دهید.
- از نظرات می توان برای حذف سریع بخش هایی از کد شما بدون حذف آنها استفاده کرد. به سادگی کدی را که می خواهید حذف کنید با برچسب های نظر وارد کرده و سپس کامپایل کنید. اگر می خواهید کد را دوباره اضافه کنید ، برچسب ها را حذف کنید.
قسمت 2 از 6: استفاده از متغیرها
مرحله 1. عملکرد متغیرها را درک کنید
متغیرها به شما امکان می دهند داده ها را از محاسبات موجود در برنامه یا از ورودی کاربر ذخیره کنید. متغیرها باید قبل از استفاده از آنها تعریف شوند و انواع مختلفی برای انتخاب وجود دارد.
برخی از متغیرهای متداول تر عبارتند از int ، char و float. هر کدام نوع متفاوتی از داده ها را ذخیره می کنند
مرحله 2. نحوه اعلام متغیرها را بیاموزید
متغیرها باید قبل از استفاده توسط برنامه ایجاد یا "اعلام" شوند. شما با وارد کردن نوع داده و به دنبال آن نام متغیر ، یک متغیر را اعلام می کنید. به عنوان مثال ، موارد زیر همه اعلان های متغیر معتبر هستند:
شناور x ؛ نام شخصیت؛ int a، b، c، d؛
- توجه داشته باشید که می توانید چندین متغیر را در یک خط اعلام کنید ، به شرطی که یک نوع باشند. به سادگی نام متغیرها را با کاما جدا کنید.
- مانند بسیاری از خطوط در C ، هر خط اعلان متغیر باید با نقطه ویرگول پایان یابد.
مرحله 3. بدانید که متغیرها را کجا اعلام کنید
متغیرها باید در ابتدای هر بلوک کد (قسمتهایی از کد شما که در {} براکت قرار گرفته اند) اعلام شوند. اگر سعی کنید یک متغیر را بعداً در بلاک اعلام کنید ، برنامه به درستی کار نخواهد کرد.
مرحله 4. برای ذخیره ورودی کاربر از متغیرها استفاده کنید
اکنون که اصول نحوه عملکرد متغیرها را می دانید ، می توانید یک برنامه ساده بنویسید که ورودی کاربر را ذخیره کند. در برنامه از تابع دیگری به نام scanf استفاده خواهید کرد. این تابع ورودی را که برای مقادیر خاصی ارائه شده است ، جستجو می کند.
#شامل int main () {int x؛ printf ("وارد کردن یک شماره:")؛ scanf ("٪ d" ، & x) ؛ printf ("٪ d را وارد کردید" ، x) ؛ getchar ()؛ بازگشت 0 ؛ }
- رشته "٪ d" به scanf می گوید که در ورودی کاربر به دنبال اعداد صحیح باشد.
- & قبل از متغیر x به scanf می گوید که کجا باید متغیر را برای تغییر آن پیدا کرد و عدد صحیح را در متغیر ذخیره می کند.
- دستور نهایی printf عدد صحیح ورودی را برای کاربر بازخوانی می کند.
مرحله 5. متغیرهای خود را دستکاری کنید
می توانید از عبارات ریاضی برای دستکاری داده هایی که در متغیرهای خود ذخیره کرده اید استفاده کنید. مهمترین تمایزی که باید برای عبارات ریاضی به خاطر بسپارید این است که یک = = مقدار متغیر را تعیین می کند ، در حالی که == مقادیر دو طرف را مقایسه می کند تا ببیند آیا آنها برابر هستند یا خیر.
x = 3 * 4 ؛ / * "x" را روی 3 * 4 یا 12 */ x = x + 3 تنظیم می کند ؛ / * 3 به مقدار اصلی "x" اضافه می کند و مقدار جدید را به عنوان متغیر */ x == 15 تعیین می کند. / * بررسی می کند که آیا "x" برابر 15 */ x <10 است یا خیر. / * بررسی می کند که آیا مقدار "x" کمتر از 10 باشد */
قسمت 3 از 6: استفاده از بیانیه های شرطی
مرحله 1. اصول اولیه جملات شرطی را درک کنید
جملات شرطی بیشتر برنامه ها را هدایت می کند. آنها جملاتی هستند که یا درست یا غلط هستند و سپس بر اساس نتیجه عمل می کنند. اساسی ترین عبارات عبارت if است.
TRUE و FALSE در C متفاوت از چیزی است که ممکن است به آن عادت داشته باشید. جملات TRUE همیشه با یک عدد غیر صفر برابر می شوند. وقتی مقایسه را انجام می دهید ، اگر نتیجه TRUE باشد ، "1" برمی گردد. اگر نتیجه FALSE باشد ، "0" برمی گردد. درک این امر به شما کمک می کند تا نحوه پردازش دستورات IF را ببینید
مرحله 2. عملگرهای شرطی اولیه را بیاموزید
جملات شرطی حول استفاده از عملگرهای ریاضی که مقادیر را مقایسه می کنند ، می چرخد. لیست زیر شامل متداول ترین عملگرهای شرطی است.
/* بزرگتر از* /< /* کمتر از* /> = /* بزرگتر یا مساوی* /<= /* کمتر از یا مساوی* /== /* برابر* /! = /* برابر نیست به */
10> 5 TRUE 6 <15 TRUE 8> = 8 TRUE 4 <= 8 TRUE 3 == 3 TRUE 4! = 5 TRUE
مرحله 3. یک دستور اولیه IF بنویسید
می توانید از دستورات IF برای تعیین برنامه بعد از ارزیابی بیانیه استفاده کنید. می توانید بعداً آن را با سایر جملات شرطی ترکیب کنید تا چندین گزینه قدرتمند ایجاد کنید ، اما فعلاً یک جمله ساده بنویسید تا به آنها عادت کنید.
#شامل int main () {if (3 <5) printf ("3 کمتر از 5") است ؛ getchar ()؛ }
مرحله 4. از عبارات ELSE/ELSE IF برای گسترش شرایط خود استفاده کنید
با استفاده از دستورات ELSE و ELSE IF می توانید نتایج مختلف را بر اساس دستورات IF بسازید. اگر عبارت IF FALSE باشد ، دستورات ELSE اجرا می شوند. دستورات ELSE IF به شما امکان می دهد چندین دستور IF را در یک بلوک کد برای رسیدگی به موارد مختلف قرار دهید. برای مشاهده نحوه تعامل آنها ، برنامه نمونه زیر را ببینید.
#include int main () {int age؛ printf ("لطفا سن فعلی خود را وارد کنید:")؛ scanf ("٪ d" ، & age)؛ if (سن <= 12) {printf ("تو فقط بچه ای! / n")؛ } else if (سن <20) {printf ("نوجوان بودن خیلی خوب است! / n")؛ } else if (سن کمتر از 40 سال) {printf ("شما هنوز در قلب خود جوان هستید! / n")؛ } else {printf ("با افزایش سن عقل می آید. / n")؛ } بازگشت 0 ؛ }
برنامه ورودی را از کاربر می گیرد و از طریق دستورات IF می گیرد. اگر عدد اولین دستور را برآورده کند ، اولین دستور printf بازگردانده می شود. اگر عبارت اول را برآورده نكند ، از طریق هر دستور ELSE IF گرفته می شود تا زمانی كه یكی از كاركردها را پیدا كند. اگر با هیچ یک از آنها مطابقت ندارد ، در پایان دستور ELSE را مرور می کند
قسمت 4 از 6: حلقه های یادگیری
مرحله 1. نحوه عملکرد حلقه ها را درک کنید
حلقه ها یکی از مهمترین جنبه های برنامه نویسی هستند ، زیرا به شما امکان می دهد بلوک های کد را تا زمانی که شرایط خاصی برآورده نشود ، تکرار کنید. این می تواند پیاده سازی اقدامات بسیار آسان را انجام دهد و شما را از نوشتن جملات شرطی جدید در هر زمان که می خواهید اتفاقی بیفتد ، باز می دارد.
سه نوع حلقه اصلی وجود دارد: FOR ، WHILE ، و DO … WHILE
مرحله 2. از حلقه FOR استفاده کنید
این رایج ترین و مفیدترین نوع حلقه است. تا زمانی که شرایط تعیین شده در حلقه FOR برآورده نشود ، عملکرد را ادامه می دهد. حلقه های FOR به سه شرط نیاز دارند: مقداردهی اولیه متغیر ، شرطی که باید برآورده شود و نحوه به روزرسانی متغیر. اگر به همه این شرایط نیاز ندارید ، باز هم باید یک فضای خالی با نقطه ویرگول بگذارید ، در غیر این صورت حلقه برای همیشه اجرا می شود.
#شامل int main () {int y؛ برای (y = 0؛ y <15؛ y ++؛) {printf ("٪ d / n"، y)؛ } getchar ()؛ }
در برنامه فوق ، y روی 0 تنظیم می شود و حلقه تا زمانی ادامه می یابد که مقدار y کمتر از 15 باشد. هر بار که مقدار y چاپ می شود ، 1 به مقدار y اضافه می شود و حلقه تکرار می شود. هنگامی که y = 15 باشد ، حلقه می شکند
مرحله 3. از یک حلقه WHILE استفاده کنید
حلقه WHILE ساده تر از حلقه FOR است. آنها فقط یک شرط دارند و حلقه تا زمانی که این شرط صادق باشد عمل می کند. نیازی به مقداردهی اولیه یا به روزرسانی متغیر ندارید ، اگرچه می توانید این کار را در بدنه اصلی حلقه انجام دهید.
#شامل int main () {int y؛ while (y <= 15) {printf ("٪ d / n"، y)؛ y ++ ؛ } getchar ()؛ }
دستور y ++ هر بار که حلقه اجرا می شود 1 به متغیر y اضافه می کند. هنگامی که y به 16 می رسد (به یاد داشته باشید ، این حلقه تا زمانی ادامه می یابد که y کوچکتر یا مساوی 15 باشد) ، حلقه می شکند
مرحله 4. از DO استفاده کنید
حلقه.. WHILE.
این حلقه برای حلقه هایی که می خواهید مطمئن شوید حداقل یکبار اجرا می شوند بسیار مفید است. در حلقه های FOR و WHILE ، شرایط در ابتدای حلقه بررسی می شود ، به این معنی که نمی تواند بلافاصله عبور کرده و خراب شود. انجام دهید … در حالی که حلقه ها شرایط را در انتهای حلقه بررسی می کنند ، اطمینان حاصل کنید که حلقه حداقل یک بار اجرا می شود.
#شامل int main () {int y؛ y = 5 ؛ do {printf ("این حلقه در حال اجرا است! / n")؛ } while (y! = 5) ؛ getchar ()؛ }
- این حلقه پیام را نمایش می دهد حتی اگر شرایط FALSE باشد. متغیر y روی 5 تنظیم می شود و حلقه WHILE زمانی تنظیم می شود که y برابر 5 نباشد ، بنابراین حلقه خاتمه می یابد. پیام قبلاً چاپ شده است زیرا وضعیت تا انتها بررسی نشده است.
- حلقه WHILE در یک DO … WHILE مجموعه باید با یک نقطه ویرگول خاتمه یابد. این تنها زمانی است که یک حلقه با نقطه ویرگول به پایان می رسد.
قسمت 5 از 6: استفاده از توابع
مرحله 1. اصول اولیه توابع را درک کنید
توابع بلوک هایی از کد هستند که می توانند توسط سایر قسمت های برنامه فراخوانی شوند. آنها تکرار کد را بسیار آسان کرده و خواندن و تغییر برنامه را ساده تر می کنند. توابع می توانند شامل تمام تکنیک هایی باشند که قبلاً در این مقاله آموخته شده اند و حتی توابع دیگر.
- خط اصلی () در ابتدای همه مثالهای بالا یک تابع است ، مانند getchar ()
- توابع برای کد کارآمد و آسان برای خواندن ضروری هستند. برای ساده سازی برنامه خود از توابع به خوبی استفاده کنید.
مرحله 2. با یک طرح کلی شروع کنید
عملکردها هنگامی بهترین حالت را ایجاد می کنند که قبل از شروع برنامه نویسی واقعی آنچه را که می خواهید انجام دهد ، مشخص کنید. نحو اصلی برای توابع "name_type name (argument1، argument2، etc.)؛". به عنوان مثال ، برای ایجاد یک تابع که دو عدد را اضافه می کند:
int add (int x ، int y) ؛
این یک تابع ایجاد می کند که دو عدد صحیح (x و y) را اضافه می کند و سپس مجموع را به عنوان یک عدد صحیح برمی گرداند
مرحله 3. تابع را به یک برنامه اضافه کنید
می توانید از طرح کلی برای ایجاد برنامه ای استفاده کنید که دو عدد صحیح وارد شده توسط کاربر را گرفته و سپس آنها را با هم جمع کند. برنامه نحوه عملکرد تابع "افزودن" را تعریف کرده و از آن برای دستکاری اعداد ورودی استفاده می کند.
#شامل int add (int x، int y)؛ int main () {int x؛ int y؛ printf ("دو عدد وارد کنید تا با هم جمع شوند:")؛ scanf ("٪ d" ، & x) ؛ scanf ("٪ d" ، & y) ؛ printf ("مجموع اعداد شما٪ d / n است" ، اضافه کنید (x ، y)) ؛ getchar ()؛ } int add (int x، int y) {بازگشت x + y؛ }
- توجه داشته باشید که طرح کلی هنوز در بالای برنامه قرار دارد. این به کامپایلر می گوید که هنگام فراخوانی تابع چه انتظاری داشته و چه چیزی برمی گردد. این تنها در صورتی ضروری است که بخواهید عملکرد را بعداً در برنامه تعریف کنید. شما می توانید add () را قبل از تابع main () تعریف کنید و نتیجه بدون طرح کلی یکسان باشد.
- عملکرد واقعی تابع در پایین برنامه تعریف شده است. تابع main () اعداد صحیح را از کاربر جمع آوری کرده و سپس آنها را به تابع add () ارسال می کند تا پردازش شود. تابع add () سپس نتایج را به main () برمی گرداند
- اکنون add () تعریف شده است ، می توان آن را در هر جایی از برنامه فراخوانی کرد.
قسمت 6 از 6: ادامه یادگیری
مرحله 1. چند کتاب برنامه نویسی C پیدا کنید
این مقاله اصول اولیه را پوشش می دهد ، اما فقط سطح برنامه نویسی C و تمام دانش مرتبط را خراش می دهد. یک کتاب مرجع خوب به شما در حل مشکلات کمک می کند و شما را از بسیاری از سردردهای راه نجات می دهد.
مرحله 2. به برخی از انجمن ها بپیوندید
بسیاری از جوامع ، چه آنلاین و چه در دنیای واقعی ، به برنامه نویسی و همه زبان هایی که مستلزم آن است اختصاص داده شده است. برنامه نویسان C همفکر خود را پیدا کنید تا کد و ایده های خود را با آنها عوض کنید ، و به زودی خواهید آموخت که چیزهای زیادی یاد می گیرید.
در صورت امکان در برخی از hack-a-thons شرکت کنید. اینها رویدادهایی هستند که در آن تیم ها و افراد محدودیت زمانی برای ارائه برنامه ها و راه حل ها دارند و اغلب خلاقیت زیادی را پرورش می دهند. شما می توانید از این طریق با بسیاری از برنامه نویسان خوب ملاقات کنید ، و hack-a-thons به طور منظم در سراسر جهان اتفاق می افتد
مرحله 3. برخی از کلاس ها را بگذرانید
لازم نیست برای مدرک علوم کامپیوتر به مدرسه بازگردید ، اما گذراندن چند کلاس می تواند برای یادگیری شما معجزه کند. هیچ چیز به اندازه کمک افرادی که در این زبان مسلط هستند کمک نمی کند. اغلب می توانید در مراکز محلی محلی و کالج های کوچک کلاس هایی پیدا کنید و برخی از دانشگاه ها به شما این امکان را می دهند که برنامه های علوم رایانه آنها را بدون نیاز به ثبت نام ممیزی کنید.
مرحله 4. یادگیری C ++ را در نظر بگیرید
هنگامی که C را درک می کنید ، شروع به نگاه کردن به C ++ ضرری نخواهد داشت. این نسخه مدرن تر C است و انعطاف پذیری بیشتری را امکان پذیر می کند. C ++ با در نظر گرفتن دست زدن به اشیاء طراحی شده است و دانستن C ++ می تواند شما را قادر سازد برنامه های قدرتمندی را تقریباً برای هر سیستم عامل ایجاد کنید.
نکات
- همیشه نظرات خود را به برنامه های خود اضافه کنید. این نه تنها به دیگران که ممکن است به کد منبع آن نگاه کنند کمک می کند ، بلکه به شما کمک می کند آنچه را که می نویسید و دلیل آن را به خاطر بسپارید. ممکن است لحظه ای که کد خود را می نویسید بدانید چه می کنید ، اما بعد از دو یا سه ماه ، چیز زیادی را به خاطر نخواهید آورد.
- همیشه به خاطر داشته باشید که یک جمله مانند printf () ، scanf () ، getch () و غیره را با نیمه کولون (؛) به پایان برسانید اما هرگز آنها را پس از عبارات کنترل مانند حلقه های "اگر" ، "while" یا "for" وارد نکنید به
- هنگام مواجه شدن با خطای نحوی هنگام تدوین ، اگر دچار مشکل شده اید ، خطایی را که دریافت کرده اید در Google (یا موتور جستجوی دیگر) جستجو کنید. به احتمال زیاد کسی قبلاً همین مشکل را تجربه کرده و راه حلی برای آن ارسال کرده است.
- کد منبع شما باید دارای پسوند *.c باشد تا کامپایلر شما بفهمد که یک فایل منبع C است.
- همیشه به یاد داشته باشید که تمرین کامل می کند. هرچه بیشتر با نوشتن یک برنامه تمرین کنید ، در انجام آن بهتر عمل می کنید. بنابراین با برنامه های ساده و کوتاه شروع کنید تا جایگاه خود را به دست آورید ، و پس از اطمینان از اینکه می توانید به پیچیده تر ادامه دهید.
- سعی کنید ساختار منطقی را یاد بگیرید. این به حل مشکلات مختلف در هنگام نوشتن کد کمک می کند.
